Ás geall, le haghaidh gill, a rinneadh bád dá ndearna Seán Ó Cathasaigh agus a bheirt chlainne, Máirtín agus Seán. Bhí an-spéis san am i mbáid agus i ngeallta bád. Bhí spéis mhór ag Seán Ó Lochlainn, as an gCaiseal i mbáid. Ní lú ná sin an spéis a bhí ag Máirtín Ó Mongáin i gCarna i mbáid. Casadh dá chéile iad lá agus thosaigh Ó Lochlainn ag déanamh gaisce faoi bhád a bhí ar an gCaiseal agus ag fonóid faoi Mhongán faoi nach raibh bád aige a bheadh inchuime léithi. Casadh Mongán agus Seán Ó Cathasaigh dá chéile, Mongán go buartha. “Bhfuil aon rath do shaor leat?” ar seisean (agus fios maith aige go raibh). “Ceap mé go raibh mé cothrom,” arsa an Cathasach.
Socraigheadh go ndéanfaí an bád. Bhí na geallta le bheith ann lá áirithe. Scathamh roimh an lá sin chuaigh Mongán ag breathnú ar an mbád a bhí ghá dhéanamh.
“Cén bharail atá agad duit féin anois?” ar seisean leis an saor.
“Téirigh thusa lá ar bith anois go dtí Ó Lochlainn,” arsa an saor, “agus meall é le geall maith a chur leat.” “Go maith,” adeir Mongán.
Is é an lá céanna ar sáthadh d’Aill na gColm í a chuaigh sí chun na ngeallta. Ba bheag an ghoir a bhí ag aon bhád eile uirthi.
Chaith sí seachtain ag Peadar Ó Lochlainn as Condae an Chláir abhí ina Theachta Dála tráth, nó ag a athair, Éadbhárd Ó Lochlainn. Dúradh le Peadar Ó Lochlainn lá go ndearnadh báid mhóra ab fhearr ná í. “Ní dhearnadh aon Bhád Mór ariamh cho maith léithi,” ar seisean.
I bportach murlaigh, i Sligeach, a facthas, go deiridh, ina cruthán í, chuala mé.
No comments:
Post a Comment